Job 3

1 Loks lauk Job upp munni sínum og bölvaði fæðingardegi sínum. 2 Hann tók til máls og sagði: 3 Farist sá dagur, sem ég fæddist á, og nóttin, sem sagði: Sveinbarn er getið! 4 Sá dagur verði að myrkri, Guð á hæðum spyrji ekki eftir honum, engin dagsbirta ljómi yfir honum. 5 Myrkur og niðdimma heimti hann aftur, skýflókar leggist um hann, dagmyrkvar skelfi hann. 6 Sú nótt _ myrkrið hremmi hana, hún gleðji sig eigi meðal ársins daga, hún komi eigi í tölu mánaðanna. 7 Sjá, sú nótt verði ófrjó, ekkert fagnaðaróp heyrist á henni. 8 Þeir sem bölva deginum, formæli henni, _ þeir sem leiknir eru í að egna Levjatan. 9 Myrkvist stjörnur aftureldingar hennar, vænti hún ljóss, en það komi ekki, og brágeisla morgunroðans fái hún aldrei litið, 10 af því að hún lokaði eigi fyrir mér dyrum móðurlífsins og byrgði ei ógæfuna fyrir augum mínum. 11 Hví dó ég ekki í móðurkviði, _ andaðist jafnskjótt og ég var kominn af móðurlífi? 12 Hvers vegna tóku kné á móti mér og hví voru brjóst til handa mér að sjúga? 13 Því þá lægi ég nú og hvíldist, væri sofnaður og hefði frið 14 hjá konungum og ráðherrum jarðarinnar, þeim er reistu sér hallir úr rústum, 15 eða hjá höfðingjum, sem áttu gull, þeim er fylltu hús sín silfri. 16 Eða ég væri ekki til eins og falinn ótímaburður, eins og börn, sem aldrei hafa séð ljósið. 17 Í gröfinni hætta hinir óguðlegu hávaðanum, og þar hvílast hinir örmagna. 18 Bandingjarnir hafa þar allir ró, heyra þar eigi köll verkstjórans. 19 Smár og stór eru þar jafnir, og þrællinn er þar laus við húsbónda sinn. 20 Hví gefur Guð ljós hinum þjáðu og líf hinum sorgbitnu? 21 þeim sem þrá dauðann, en hann kemur ekki, sem grafa eftir honum ákafara en eftir fólgnum fjársjóðum, 22 þeim sem mundu gleðjast svo, að þeir réðu sér ekki fyrir kæti, fagna, ef þeir fyndu gröfina; 23 _ þeim manni, sem enga götu sér og Guð hefir girt inni? 24 Því að andvörp eru orðin mitt daglegt brauð, og kvein mitt úthellist sem vatn. 25 Því að óttaðist ég eitthvað, þá hitti það mig, og það sem ég hræddist, kom yfir mig. 26 Ég mátti eigi næðis njóta, eigi friðar, eigi hvíldar, þá kom ný mæða.